De Kantonrechter te Groningen oordeelde op 30 juni 1999 dat de door de werkgeefster en studenten gesloten overeenkomsten met betrekking tot waak- en slaapdiensten in een serviceflat geen arbeidsovereenkomsten waren. De Groningse Rechtbank vernietigt op 19 januari 2001 dit vonnis: de overeenkomsten voldeden volgens de Rechtbank wel aan de vereisten van een arbeidsovereenkomst. Het maakte daarbij niet uit dat niet gedurende de hele dienst actief hoefde te worden gewerkt (er kon immers worden geslapen) en dat de studenten bij verhindering zelf voor vervanging moesten zorgen. De werkgeefster wordt veroordeeld tot het alsnog uitbetalen van het wettelijk minimumloon.